На рыбалку, за карасями.

Са зборніка "Гішторыі дзеда Алега”.

***

Пайшоў з катом на карасёў.

Я, значыцца – лавіў,

а ён – сядзеў, аблізваўся.

А – не клюе, зараза тут,

і ўсё !

І нават кот-паганец – на мяне забідзіўся.

 

Глядіж ты,

фанабэрна так,

аднёсся з недаверам –

што я, як вопытны рыбак,

спаймаю рыбы на вячэру.

 

Дэманстратыўна мой таварыш

пайшоў кудысь ўздоўж берага.

– Рабі, дзед выгляд, што рыбачыш,

а я табе – ні ў хрэнт ня веру.

 

Сяжу, малюсь на паплаўкі –

ну, хоць бы крыху замутозіла...

Падалей ловяць рыбакі –

цягаюць рыбку з возера.

 

А у мяне – спакой, мярцьвяк !

І рыба у вадзе – ня блішча...

Мо я – няўдачлівы рыбак,

і праў у тым кацішча...

 

Настрой – і спахмурнеў, і скіс.

Гляжу, дзе ж мой вусаты...

Заву сябра свайго: – Кіс-кіс...

Маўляў, пайшлі да хаты.

 

І тут – вылазе кот з травы,

й нясе ў зубах рыбішчу…

Дзіўлюся – гэта ж як, малЫ ?

Ты што – рыбак, кацішча ?

 

А ён – мне карася паклаў,

і зноў кудысь пабег...

– Чакай мяне тут дзед, маўляў.

А далей – мой ты, бог...

 

Кот прыцягнуў аж дзесяць штук !

Канешні – па адной.

І як, і дзе спаймаў, байструк ?

Ныраў за карасямі штось на дно ?

 

Я – у вядэрца рыбку склаў,

й збіраю вуды, што нудзіцца –

вячэра сёння будзе спраўная…

А кот – ў таварышы гадзіцца.

 

Іду да хаты – кот прапаў…

Хлапец сустрэўся, мацюгаецца,

што нейкі кот – ягоны ўлоў пакраў,

і дзесь, зараза, абжыраецца.

 

Ад рогату – стрымаўся ледзь...

Рыбак – у возеры,

а кот – ў вядэрцы,

ловяць...

І трэба ж так кату умець !

Кажу – наловіш шчэ ты, хлопец.

 

На хаце – карасёў пражарыў, і надзяліў пароўну.

Садзісь за стол, мой кот-таварыш.

А заўтры –

на рыбалку пойдзем зноўку !

*+*

пад антонаўкаю, у Косава