Осень жизни

Восень жыцця.

Са зборніка «Гішторыі дзеда Алега».

 

Цякло скрозь шкло

дажджамі змучанае неба.

Кот шмыгануў, абмокшы, па падворку...

 

Ой, холаду у хату нацякло…

СтарЫм цяпло патрэбна…

Я зараз печку натаплю,

ствару сабе уласнае надвор’е…

 

Сабака мой ляжыць у кануры,

з сараю куры не вылазяць…

Паганкі-хмары разляглісь па небу…

Паходзіў певень па двары, хмурЫ…

Цяплее ў хаце…

Папіць гарбаты, разі…

 

З мядком, на лусце хлеба…

 

Заліў “Цэйлонскі чорны” кіпятком,

паціху ножык натачыў,

адрэзаў хлеба,

ды й мядком усласьціў…

Цякуць паціху думкі ручайком,

патрэскваюць паленцы у пячЫ,

ад кубачка з гарбатаю,

сугрэў нутру,

й адгон напасцям…

 

Бо, толькі Богу ведама,

шчэ колькі мне пажыць…

Хаця ж, здаецца, і пражыў нямала…

 

Сабраў пакрыху ураджай,

гарод прыбраны,

і бульба з моркваю ў падвалі,

цыбуля, у вязаначках, вісіць,

і венікі, да бані,

пах распаўсюдзілі духмяны…

 

Бач ты - шчэ тое-сёе ёсць,

каб крышачку яшчэ пажыць...

*+*

ноччу, на Лоджыі