Грустное состояние посреди ночи

Смутак пасярэдзіне ночы.

 

Калі дзень засынае стомлены...

Калі гаснуць вокны у хатах сонныя...

Я сажуся на лоджыі, ў роздуме,

і гляжу на Сусьвет бяздонны.

 

Там, шляхІ – невядомыя, зорныя...

І, для нас – яны недасяжныя...

І здаецца – Зямля ілюзорная,

сярод Космасу неабсяжнага.

 

Ледзьве выпаўзлі за ваколіцу...

Захлынае паняцце гаротнае...

Каб ляцець нам, ад сонца да сонца –

не хапае жыцця кароткага.

 

Мы жывем – быццам дзесь на хутары...

Не заходзіць ніхто з суседзяў...

І няма нам тут з кім пагУтарыць,

і ніхто нас ня хоча наведаць.

 

Як прывязаныя карэннямі...

Адарвацца – не маем моцы...

Ці, зусім мы такія дрэнныя,

ці – ў Сусьвеце мы ў адзіноце.

 

Ціха, ў смутку, сяжу я з каваю,

і дымлю у Сусьвет цыгарэтай.

Зоркі мне мігацяць, ласкАва –

быццам я адзіны ў Сусьвеце...

*+*

ноччу, на Лоджыі