Наши истоки...

Вытокі нашы...

***

Бывае,

зморышся,

да – нельга...

І марыш – адпачыць дзе,

прымасціўшысь.

Здаецца, я зусім маленькі,

і да мяне бяжыць ручай,

з майго дзяцінства.

Ручай,

з празрыстай і дрыготкай

вадой,

цалебнай у спякоту.

Здаецца,

што жыццё бяжыць наадваротку –

сустрэць дзяцінства,

як пяшчоту...

Там неба – сінь…

Прастор Радзімы – не акінуць зрокам...

Там Край дзяцінства,

матуля там жыве мая...

Усё пачынаецца з вытокаў –

бягучага з дзяцінства

Ручая...

*+*

23 студзеня 2014 г