Жыццёвая страта.

Даўным-даўно было калісь –

дзяцінства,

з самым дзіўным Краем.

Найлепшым Краем на Зямлі.

Здаецца зараз –

быў ён Раем...

 

Бо смешна з тых малЫх турбот,

якія нас перапаўнялі;

і з велізарнейшых гарот –

як, нам тады, здавалась мАлым...

 

Жыццё прымалася быццём,

не ўсведамлялі асалоду –

якое шчасце быць дзіцём,

і мець дзіцячую свабоду...

 

Ляцець кудысьці страмгалоў,

у Край дзіцячы, ад дарослых –

усё было там для малОга,

усё – неверагодна проста...

 

Даўным-даўно гэта былО –

жылІ мы ўсе ў Дзіцячым Крае...

Той Край, ужо так павялось –

Час немінуча забірае...

*+*

ноччу на Лоджыі