Бывай, мой Коссово, бывай

З рання дожджык –

несканчаемы.

Неба шэрае і мутнае.

Быццам жнівень адчувае

развітанне хуткае...

 

Ад’язджаць пара з мясцін,

дзе ня госцем я.

Дзе душу сваю ўзрасціў...

Ад’язджаць пара,

хутка з Косава.

 

Вечар, яблыня, і стол,

ля калодзежа....

Дзесьці ў небе, там,

Хрыстос,

з Багародзіцай.

 

Што за справы у багоў,

я – без допыту.

Мне хапае сваяго

клопату.

 

Я сяжу пад ліхтаром...

Лісце – шоргае...

І няма штось камароў.

Можа сорамна...

 

Што даволі доўгі Час,

кожным вечарам,

не было ад іх мне спасу,

аж скалечылі...

 

Кавы кубак,

цыгарэтка...

Пасядзелкі позьнія.

Ёсць на Свеце месца гэткае –

горад Косава...

 

Ёсць хацінка тут свая.

Двор з калодзежам.

Тут мне кожны – як сваяк.

Ці, як сЯбра –

кожны мне...

 

Вось і дожджык перастаў...

Разышліся хмары.

Зорнай ночы чысціня –

ў развітанне дАрыцца

 

Я вярнусь сюды ізноў.

Ты мяне не забывай...

З дому мне пара дамоў.

Бывай,

мой Косава,

бывай...

*+*

23 жніўня 2013г. Косава.