Мой сябар змяніў аблічча.
Паверыў чужым наветам,
Пакрыўдзіў нямым дакорам...
І зябкім здалося лета,
А радасць змянілася горам.
Вясёлка зышла туманам
Да долу, згубіўшы фарбы.
Зусім неяк нечакана,
Пужліваю птушкай, скарга
Ўзнялася вышэй аблокаў,
Згубілася паміж знічак...
І пуста стала навокал -
Бо сябар змяніў аблічча.
