А я вас помню, і кахаю...

Я ўспамінаю позірк ваш цягучы,

намёк усмешкі вашых губ...

Здалося мне,

што я вам надакучыў.

І бачу, што зусім я вам ня люб...

 

І я пайшоў у пустач Края...

Бо, пустач – Сьвет,

дзе вас няма,

ніхто мяне дзе – не кахае,

душа ў пакутах дзе – адна...

 

Я ўспамінаю вашы вочы,

кудысьці гледзячыя ўбок...

І разумею – вам няўмочы,

пабыць са мною тут,

удвох...

 

І я зышоў,

у смутак Края...

Бо, смутак там – дзе вас няма,

ніхто мяне там не чакае –

душа бадзяецца адна...

 

І ўспамінаю вас я з больлю,

да вас зусім не маю зла –

кахаць ня можна па няволі,

а ў вас няма ка мне цяпла...

 

Бывайце,

я у іншым Крае –

дзе не збываецца вясна,

дзе я вас помню, і кахаю,

дзе вас, любоў мая, няма...

*+*

ноччу, на Лоджыі