Евгения Янищиц Баллада возвращения
с белорусского
Яўгенія Янішчыц Балада вяртання
Пришла к тебе с пропыленной дороги.
Ты взгляд очей усталых не лови.
Сандали обносились все, а ноги
Поранились ужасно, до крови.
Ты на лице читаешь боль со смехом.
Боишься прикоснуться до руки.
Мой ситец истрепался до прорехи,
Зато прилипли к телу васильки.
И мне плевать на разные пропажи
Дороже всех один седой Баян.
Не слышал поговорки этой, скажешь?
Ужель и я - последний могикан!
Так ты и сам терпел разлуки муки?
Так что ж застыл, далекий, Боже мой:
Вот затекли потрескавшие руки, -
Плесни на них целебною водой!
Прыйшла к табе з далёкае дарогі.
Вачэй маіх знямогу не лаві.
Знасіліся сандалікі. I ногі
Параніліся моцна, да крыві!
Чытаеш боль ці песню на абліччы,
Баішся дакрануцца да рукі.
Віхор пашкуматаў мой лёгкі сітчык,
Але прыліплі к целу васількі.
Ды даражэй за розныя прапажы
Сустрэты мной адзін сівы Баян.
Не чуў даўно такой гаворкі, кажаш?
Няўжо і я — апошняй з магікан!
Гаворыш, сам сцярпеў разрыў і мукі?
Дык што ж застыў, далёкі Божа мой:
Вось сціхлыя, патрэсканыя рукі, —
Ліні на іх гаючаю вадой!
