Что-то о любви...
Любові – не бывае многа...
Яе заўжды нам не хапае.
Пабольш ў жыцці нашым благога,
ў якое Бог наш нас макАе...
Й, бывае – топіць, з галавою...
За што ? Ён ведае – Адзіны.
А вось, Любоў – бывае злою ?
І – судзім мы Любоў,
альбо – мы Ёй судзімы ?
Любоў сваю – мы разумеем...
Чужая – нам не паддаецца.
І – не хвалюе, і – ня грэе.
А ад сваёй – нам некуль дзецца...
Як не хапае нам Любові...
Жывем – практычна-марна.
Пакуль не здарыцца такое –
Любоў, як Сонца,
прагляне нам скрозь хмары...
*+*
30 сакавіка 2014 г
