Что-то о любви...

Любові – не бывае многа...

Яе заўжды нам не хапае.

Пабольш ў жыцці нашым благога,

ў якое Бог наш нас макАе...

 

Й, бывае – топіць, з галавою...

За што ? Ён ведае – Адзіны.

А вось, Любоў – бывае злою ?

І – судзім мы Любоў,

альбо – мы Ёй судзімы ?

 

Любоў сваю – мы разумеем...

Чужая – нам не паддаецца.

І – не хвалюе, і – ня грэе.

А ад сваёй – нам некуль дзецца...

 

Як не хапае нам Любові...

Жывем – практычна-марна.

Пакуль не здарыцца такое –

Любоў, як Сонца,

прагляне нам скрозь хмары...

*+*

30 сакавіка 2014 г