Прабач мяне...

Не прабачай мяне

за палымянае каханне!

Я ім жыву - і сэрцам і душой.

Хвіліна без Цябе - мне пакаранне,

дзень без Цябе – бязлітасна прайшоў!

У пакутах, па начах,

пісаў табе, мо і няўмела,

ламаў алоўкі, і паперу рваў…

бо сэрца маё пела, пела…

І думкі, з хваляваннем, я нясмела

ў вяночак-вершык сабіраў…

 

Не прабачай мяне,

за вогнішча кахання!

Пакутую, хварэю я Табой…

…і ведаю, мая любоў,

калі Цябе не будзе ў маім Сьвеце,

ніхто не ўспомніць аб паэце,

бо на прасторах міраздання

я згасну

з іншаю любой…

 

Таму…

Не згасне

полымя кахання, не!

Я стану зоркай,

буду зіхацець Табе і ў поўдзень!

І прыйдзе Час,

і ён нас не міне –

адзін к другому

шлях мы знойдзем!

Кахаю !

А таму –

прабач мяне...

*+*

у Мінску, на лоджыі