Аб Мове Роднай замоўлю Слова я…

Жыццё гады пакрыху адбірае...

Прыходзе Сьмерць,

і кажа нам:

– Пара.

Старэюць хаты...

Дрэвы паміраюць...

Зыходзяць людзі на пагостны Край.

 

Жыццё –

дае гады, і забірае...

Ў скарбонку Вечнасці кладзе.

Калі ж, хто з нас і памірае,

то, ў Рай, ці ў Ад –

не пападзе.

Зямля усіх нас – у сябе прыемле.

І творыць прах –

і з Добрага, і з Злога...

Мы, як Сусвета частка,

ляжам ў зЕмлю.

І застаюцца толькі –

наша Праца з Словам.

 

Калі ж Народ

губляе сваю Мову,

Гісторыя народ такі –

як сьмецце можа змесьці !

Бо, ў Будучыні

не павядуць Размову,

пра той народ –

чыёй і Мовы ўжо няма на Сьвеце.

*+*

вечар, Мінск, Лоджыя