ТУТЭЙШЫ

Са зборніка "МінскіЯ Хронікі"

 

Беларусь – ты мая уцеха.

Беларусь – мой Вялікі Кут.

І я – нікуды не з’ехаў,

бо,

нарадзіўся ТУТ.

 

Заву Беларусь Матуляю,

я іншаю б – не хацеў.

Краіна мая – утульная,

пяшчотная да дзяцей.

 

Краіны бываюць лепей,

так кажуць,

ня ведаю я.

Мне матчына лустачка хлеба

смачней,чым чужы каравай.

 

І я – нікуды не з’еду!

Пакуль ТУТ пануе Тать.

Як сын Беларусі,

ведаю,

што грэх у бядзе

Матулечку пакідаць.

 

Гэй, вы!

“змагары-эмігранты”,

Ў Парыжах ды Прагах асеўшыя,

шыкуюце ТАМа на “гранты”,

а Матачка ТУТ захварэўшая…

 

Хвароба – на ўсю Краіну!

Паскуднейшая Зараза…

Я Маці сваю – не пакіну,

калі паміраць,

дык разам…

 

А, як у жыцці ТАМ, недзе,

мяне не цікавіць,

паверце…

І я – нікУды не з’еду,

з Матуляю буду - да смерці!

*+*

надвячоркам у Мінску, на Лоджыі