МінскіЯ ХРОНіКі. ХРОНіКА СНА Ў ЗіМНЮЮ НОЧ 2017 г.

Прысніўся сон мне сёння ноччу –

напэўна сэрца закіпела...

Гляжу – натоўп.

С чагось рагоча...

Стары я, падыйшоў нясмела,

прасунуўся сярод гыгальства,

цікаўлюсь, што жа тут за цырк ?

Мужык, у фуражцы генеральскай

мятлой нязграбна па асфальту – шмырк, ды швырк…

Дзіўлюся - голы ! Можа бомж няўдалы ?..

Фуражка... Фартух,.. каб не баўталісь прычындалы...

...і ўсё...

А ззаду – зад .

Пытаюсь у людзей: -Мо,гэта – вор, ці нейкі іншы гад ?

-Ды не, дзядуля, гэта наш вярхоўны Цар !

-Чаму ж ён пры мятле, чаму да працы квёлы ?

-Адзелі б папрыстойняе хлапца…

-А то... Кароль... і, раптам – голы...

 

Народ жа мне распавядае,

што ўсё было у іхняга Цара:

адзёжа спраўная, такую, дзед, ты нават і ня бачыў,

карэта лічная з вайсковаю аховай…

і лічная валютная "заначка",

зямлянка каралеўская з электроннаю засовай…

На ўсё на гэта - нашы грошы страціў,

яшчэ, зараза, у суседзяў назаймаў…

Прадаў, халера, бульбу чужыняцкім странам,

і крэдытораў... в обчам-то...

паслаў...

 

А мы рагочам,дзед,з сябе – дурных.

Бо колькі год нам ад яго бранныя словы…

і абяцанкі горак залатых.

А зараз бачым, праўду,

Цар наш – голы.

*+*

Вечар, Мінск, лоджыя...