пра тое ж

Заставалася часу крыху

На сапраўдна-кранальныя рэчы,

Міма плыў жыццяў дробязных вечар,

Шкадаванняў цяжар, подых нечы -

Мы блукалі на звыклым шляху.

 

У кішэнях ж пытанні цвілі,

На якія не малі адказу,

Бо ўслых не казалі ні разу

Сутнасць тых мудрагелістых фразаў,

Што хавалі душу ў кавылі.

 

Рукі моцна паліў болю жаль

Намі зробленных некалі справаў

Ды таксама імкненняў яскравых,

На якія, лічылі, без права.

Вось іронія - кпіны, амаль.

 

А навошта глядзець па баках?

Не падкажа табе чалавеча

Пра сапраўдна-кранальныя рэчы,

Толькі позірк свой кіне авечы.

Усё, што трэба, трымаеш ў руках.

 

А пакуты адкуль? Прагнасць енчыць.