Успамiны

Бывае часам па вясне

Нi то у мроях, нi то ў сне

Я бачу хату i садок,

За хатай рэчачку, лясок

Ля хаты бацька, мацi, конi,

Сядзiць старая на услоне,

Аб нечым мацi цiха бавiць,

А бацька агарожу правiць.

Смяецца мацi, голас звонкi,

Сусед Яўхiм прыйшоў за жонкай.

Злуецца дзед: «Чаго кабета,

Расселася, ты так да лета

Язык свой прамянцешыш лоўка,

А што не доена кароўка,

Табе да гэтага – анi,

А ну, хутчэй домоў ганi».

Умяшаўся бацька: «Кiнь суседзе,

Лепш сам прымi удзел ў бяседзе».

Тытунь дастаў i спраўна, хутка

Зрабiў для дзеда самакрутку.

Адразу дзед палагаднеў

I на услон да бабкi сеў.

На плоце дружнаю сямейкай

Дзятва, як тыя верабейкi,

Жукоў пiльнуе, каб уволю

Набегацца па наваколлi.

А веска вечарок чакае.

Гармонiк дзесьцi цiха грае,

Чуваць дзяўчатак галасы,

Сцямнела, зорак рой касы

На неба высыпаў, і маці

Чакае на вячэру ў хаце.

Чаго тут толькi не стае,

Аж гнуцца дошкі на стале:

I агуркi, i бульба ў місцы,

Ляжыць, як дзіцятка ў калысцы,

Талерка с тлустым селядцом,

Збанок глiняны з малаком,

Яечня з салам спеў вядзе,

Нат мед у сотах для мяне.

Гамонка за сталом цячэ,

Я засынаю, па шчацэ

Чыесцi вусны казытнулi,

То пэўна бацька, цi матуля,

А веска ўсе гудзе, як вулей…

 

То ўсе былое - успамiны,

А я, тым больш мая краiна

Не раз другi згадалi вечар,

Калi вiльготны цеплы вецер

Прынес на родную старонку:

Плутонiй, цэзiй, ёд i стронцый,

I хмару чорную бяды.

Ды мы не ведалi тады,

Што будзе з вескамi, з людзьмi,

Бяду часовай успрымалi,

Яе размах не распазналi.

З тае пары прайшлi гады

Вясна прыходзiць як заўжды.

Але не радасць, сум нясе

I вескi гiнуць пакрысе.

Ля хат здзiчэлi ружы - кветкi,

Маўчаць - панурыя палеткi,

Лугі, што хмызам параслі

Даўно няма нідзе раллі..

Праскача прыцемкам зайчыха,

Туман пасцелiцца сiвы,

Ды вые воўк самотна, цiха:

«Ну, дзе вы людзi, лiха, лiха

Пануе там, дзе вы жылi».