Хандра от маленькой Минуты жизни

Са зборніка “Гішторыі дзеда Алега”.

***

Хандра ад маленькай Хвіліны жыцця.

 

Я залез у сваю памяць,

ды й – давай у ёй капацца...

Што было мне тама надыць –

мне патрапілась знянацку.

 

Гэта ж трэба...

Спачывае...

Быццам ні за што ў адказе...

І віны – не адчувае.

Залягла, і не вылазе.

 

Прыхавалася ў гадзінах...

Закапалася у тыднях...

Бо, ня хоча быць судзіма,

і лічыцца ў нейкіх злыднях.

 

І ляжыць – як быццам дрэмле...

Хоць і ведае – знайшлася...

Тое самае стварэнне,

што прынесла мне няшчасце.

 

Я сяжу – гляжу, без злосьці,

на гаротную Хвіліну...

Вось, зайшла ж аднойчы ў госьці –

заразіла мяне сплінам.

 

Ледзьве выпаўз, з гэтай дрэні,

што хандрой у нас завецца...

Выдзіраў яе з карэннямі,

каб ушчэнт з жыцця пазвесьці.

 

Вось яна – Хвіліна тая,

як прычына, як бацыла...

Да мізернасьці малАя –

а сур’ёзна зацапіла.

 

Можа здохла...

Не – жывая...

Як і ўсе жыцця Хвіліны,

што жыцця нам прыбаўляюць...

Памяць іх збірае пільна –

бо, для гэтага і памяць.

 

Збор Хвілін – жыццёвы вопыт...

Памяць – антыдэпрэсант...

На яго – заўсёды попыт,

каб з хандры вылазіў сам.

*+*

*(знянацку – внезапно; пільна – тщательно; попыт – спрос)