Маладзiк i Зорка

( байка)

 

Летняй ночкай Маладзiк выйшаў прагуляцца.

Зорку пекную спаткаў, пачаў заляцацца.

Ен i гэтак, ен i так ля яе тапоча,

Зорка ганарыстая нат зiрнуць не хоча.

- Адыйдзiся ад мяне, дурань непрывабны,

Тонкi, гнуткi i крывы ды яшчэ й нахабны.

У люстэрка на сябе паглядзiся, блазень,

Ну, якi з цябе жанiх – рогi вунь вылазяць.

Грошы дзе твае, скажы, кiшэня з прарэхай,

Згiнь,нячысцiк,адыйдзi, не ўвядзi да грэху.

Што тут зробiш. Маладзiк, крыху пажурыўся,

З непрыкметнай, сцiплаю Зоркай ажанiуся.

У турботах час ляцей, дзень змяняўся ночкай

Вось сямейка прыбыла – ужо тры сыночки.

Узмужнеў Маладзiчок, у Мiнiстэрстве Боскiм

Крэсла добрае займеў, стаў зусiм не простым.

Мажны, важны,кожны рух – увасабленне сiлы,

Пад началам клеркаў штат…- поўня наступiла.

Вось аднойчы вечарком ен, надзьмуўшы рыла,

У каляснiцы залатой мчаў по небасхiлу.

Ды знянацку (Божа ж мой, ой, ратуй, анелак!)

Зорка быўшая яго кiнулась пад колы.

- Любы, родны, дарагi, з ранку да змяркання

Марыла табе сказаць пра свае каханне…

Так свяцiўся Маладзiк пад яе гамонку,

Што забыўся на усе – пра дзяцей, пра жонку.

Пацякло ў яго жыцце,не жыцце, а казка,

Пакуль грошыкi былi, то была i ласка.

Кожны вечар Маладзiк Зорку ў каляснiцу

I ў нябесны рэстаран, каб папiць вадзiцы.

Пагулянка там iшла, што нябесы трэслiсь,

Ды нядоуга так было, не ўтрымауся ў крэсле.

Бог прачуў, што ад яго былога майстэрства

Не засталася анi, выпер з Мiнiстэрства.

Што тут, людцы, пачалось, Зорка як сшалела,

Маладзiк знiякавеў - з твару зпаў i з цела.

- Каб цябе, мой дарагi, лiхаманка трэсла,

Ты мне лепей адкажы –грошы дзе,дзе крэсла?

Каляснiцу у цябе i тую адабралi,

Што за ўмовы для мяне, для такое кралi.

Ты цяпер, каханы мой, мне ужо не роўня,

Адшукаю для сябе я другую поўню.

------------------------------------

 

Спадары Маладзiкi, лек ад лiхаманкi -

Думаць, што кахаюць Зоркi – ваш партрэт цi рамку.