Разрываючы ветру вэлюм...

Разрываючы ветру вэлюм,

Мары-птушкі імчацца ўніз,

Быццам нехта ў душу пастрэліў.

Гэткі танец жыцця на біс.

 

Лёгка падаць. Ды так балюча

Апускацца на белы снег,

Што не стане вадой гаючай,

Бо ў жыцці ўсё – не як у сне.

 

Голас змоўкне. І перабітыя

Крылы, кволыя, не ўзляцяць.

Мары-птушкі ляжаць забітыя

Трапнай куляй майго жыцця.