Вочы Твае -- не навiгатар...

Іду.., блука́ю ў вязкай мітусні...

А погляд твой -- не строгі навігатар...

І думкі баязлі́выя, мае (ні ты́я)...

Сваволяць ў непакорлівай главе,

Яны скрану́ліся… -- пры́відна на захад...

 

Хаця душа ляцела ўжо (ўраз) на ўсход,

Табою ап’янёная да болю...

Ўсяму адмеран час асобны свой,

Злучальная нам/там нітка -- валасок,

Танчэ́й.., танчэ́й (усё) ў зняво́леннi будзённым.

 

І ранкам, дакранаючыся вуснаў,

Ты напаўняў Душу́ ўраз звонкім (гучным) рэхам,

Тваіх вачэй бяздонных iзумруды --

Так ва́білi... I праца цяжкая -- паку́ты:

Каханне -- берагчы́… Зусім мне не да смеху...

 

Трымаеш дзверы – нездарма́ адчы́нены́,

У памяць позірк твой упіўся бездакорны.

Бо -- з чыстага ліста -- жыццю пачынку йсцi...

Такая дасягну́та вышыня!..

Нам давялось – з яе балю́ча падаць.

(Нам давялося -- так балюча падаць.)

 

---

© Oxana Gamela (Yednik), 2017