Свидетель

Са  зборніка  “Косаўскі  зшытак”.

СВЕДКА.
 
Стаміўся  Вечар –
Ноч  яго  пагнала  спаць…
І  я  унукаў – гойсаць  хопіць !
А  сэрца – б’ецца, не  магу  стрымаць –
здаецца, зараз  лопніць !
А  ў  небе  зоркі  зіхацяць…
 
Сапяць  у  ложках  ўнукі-дзетвара…
Няхай  ім  сніцца  добрае  якое…
А  я  пайшоў  да  камянюкі, ля  двара.
Прысеў – каб  сэрца  паўспакоіць.
 
Валун-камЕнь…
Занёс  яго  сюды –
аж  з  Поўначы, якісьці  ледавік.
Ляжыць…
Што  для  яго  мае  гадЫ…
Прайшлі  стагоддзі – а  ён  тут, ня  знік.
 
Маўклівы  сведка  ўсіх  Часін,
           людскіх  НарОджанняў, і  Сьмерцяў…
Застаўся  тут…
І  што  ён  тут  знайшоў ?
Ўчапіўся – трактарам  ня  здзерці.
 
Ляжыць, і  беражэ  цяпло,
што  днём  наваўбіраў  ад  сонца –
каб  мне  у  сэрца  лекамі  цякло...                                                    
І  шчэ  каму,
пасля  мяне – бясконца.
 
Жыве  ён  тут – а  не  ляжма  ляжыць.
Я  думкамі  дзялюся  з Ім, пакрыху.
І  ноч – каля  мяне  прыціхла….
І – зоркі, сталі  з  сэрцам  гаварыць…
*+*
26 лютага 2015 г.