Воблака ў штанах (1 частка). У. Маякоўскі

Вы думаеце, гэта трызніць малярыя?

 

Адбылося

ўсё ў Адэсе.

 

“Прыйду ў чатыры”, – сказала Марыя.

 

Восем.

Дзевяць.

Дзесяць.

 

Вось і вечар

у ночы жах

сышоў ад вокнаў,

хмурны,

няхрабры.

 

У драхлую спіну рагочуць, дрыжаць кандэлябры.

 

Мяне вы зараз пазнаць не змаглі б:

жылістая грамадзіна

стоне,

корчыцца.

Што можа хацецца гэтакай глыбе?

А глыбе шмат чаго хочацца!

 

Бо для сябе не важна

і тое, што бронзавы,

і тое, што сэрца – халоднай жалезінай.

Ноччу хочацца звон свой

скрыць у жаночае,

песеннае.

 

І вось,

грамадны,

горблюся ў акне,

плаўлю ілбом тую шыбу вакошачнаю.

Будзе любоў? Можа, не?

Якая –

вялікая? стружачная?

Адкуль жа вялікая ў цела такога:

пэўна, маленькі,

смірны любёначак.

Яна кідаецца ад аўтамабільных гудкоў.

Любіць званочкі коначак.

 

Яшчэ і яшчэ,

упершыся ў ноч –

тварам у яе дождж рабы.

Абясточаны.

Чакаю.

Гораду гром перабыў.

 

Поўнач з нажом бяжыць.

Дагнала,

зарэзала, –

вон яго!

 

Гадзіна “дванадцаць” ляжыць,

нібы галава на пласе плённа.

 

У шыбах дажджынкі шэрыя

свыліся,

грымасу грамадзілі,

нібы дзесьці выюць хімеры

Сабору Парыжскай Богамаці.

 

Праклятая!

Што ж, і гэтага не хопіць?

Хутка крыкам падзярэцца рот.

 

Чую:

ціха,

нібы хворых топяць,

скокнуў нерв.

Як у брод.

Спачатку прайшоўся

Ледзь-ледзь, пасля –

Забегаў усхваляваны,

коткі.

Зараз і ён і новыя два

гойсаюць шалёнаю чачоткай.

 

На ніжнем паверсе абваліўся тынк.

 

Нервы –

вялікія,

маленькія,

многія! –

скачуць шалёныя,

быццам крык.

І ў нерваў падкошваюцца ногі.

 

А ноч у пакоі цінніцца і цінніцца, –

З ціны не выцягнуцца пацяжэламу воку.

 

Дзверы ўраз заляскалі,

нібы ў гасцініцы

дрыжачыя зубы не сыходзяцца збоку.

 

Увайшла ты,

рэзкая, як “наце!”,

мучаючы пальчаткі замш,

сказала:

“Ведаеце –

Я выходжу замуж”.

 

Што ж, давайце.

Нічога.

Пратрымаюсь.

Бачыце – дрыжыць шчака!

Як пульс

нябожчыка.

 

Памятаеце?

Вы гаварылі:

“Джэк Лондан,

грошы,

каханне,

страсць”, –

а я адно бачыў:

вы – Джаконда,

якую трэба ўкрасці.

 

І ўкралі.

 

Ізноў закаханы выйду ў гульню,

полымем азараючы брывоў загіб.

Што жа!

І ў хаце, што пачарнела ад агню,

часам жывуць бяздомныя бадзягі.

 

Дражніце?

“Меньш, чым у беднага капеек,

у вас ізумрудаў вар’яцтва”.

Памятайце!

Прапала Пампея,

калі Везувій палаў ад лайдацтваў!

 

Гэй!

Спадары!

Аматары

святатацтваў,

злачынстваў,

войнаў, –

а самае страшнае

бачылі –

твар мой,

калі

я

абсалютна спакойны?

 

І чую –

“я”

для мяне мала.

Хтосьці з мяне выдзіраецца ў залу.

 

Allo!

Хто гаворыць?

Мама?

Мама!

Ваш сын ў цудоўным болю!

Мама!

У яго пажар сэрца.

Скажыце сёстрам, Людзе і Олі, –

яму ўжо некуды дзецца.

Кожнае слова,

нават жарт,

якія ізрыгае абгараючым ртом ён,

выбрасваюцца, як прастытутка і азарт

з падпаленага публічнага дому.

 

Людзі нюхаюць –

запахла смажаным!

Нагналі якіхсьці.

Бліскучыя!

У касках!

Не трэба ў ботах!

Скажыце пажарным:

на сэрца падпаленае лезуць у ласках.

Я сам.

Наслязлённыя вочы бочкамі выкачу.

Дайце ў рэбраў датлецца.

Выскачу! Выскачу! Выскачу! Выскачу!

Рухнулі.

Не выскачыш з сэрца!

 

На твары абгараючым

з трэшчыны губ

асмалены пацалуішка бросіцца вырас.

 

Мама!

Спяваць не магу.

Царкоўкі сардэчнай займаецца клірас.

 

Абгарэлыя фігуркі слоў і чысел

з чэрапа,

як дзеці з будоваў запаленых.

Так страх

схапіцца за неба

высіў

палаючыя рукі “Луізітаніі”.

 

Дрыготкім людзям

у кватэрнае ціха

стовокае зарыва рвецца з прыстані.

Крык апошні, –

ты хоць

аб тым, што палаю, ў стагоддзі павыстані.