Воблака ў штанах (уступ). У. Маякоўскі

У. Маякоўскі

"Воблака ў штанах"

уступ

 

Вашу думку,

Што марыць – мозгу размякчаны маток,

Як вытлушчаны лакей на засаленай кушэтцы,

Буду дражніць аб акрывавлены сэрца шматок:

Нахальна ды з’ездліва падкідваю перцу.

 

У мяне ў душы ніводнага сівога воласу,

І старэчай мяккасці няма імховай!

Свет агроміўшчы моцай голасу,

Іду – барвовы,

Двадцацідвухгадовы.

 

Ласкавыя!

Вы любоў на скрыпкі ложыце,

Любоў на літаўры ложыць грубы.

А сябе, як я, вывярнуць не можаце,

Каб былі адны суцэльна губы.

 

Так прыходзьце вучыцца –

Вы, з гасцёўні батыставай,

Важная чыноўніца анёльскай лігі.

І якая губы спакойна – ліст за лістам,

Як кухарка старонкі рэцэптавай кнігі.

 

Хочаце –

Буду ад мяса шалёны

– Быццам неба пералівісты дах.

Хочаце –

Буду бездакорны ды кволы,

Не мужчына, а воблака ў штанах.

 

Не веру, што ёсць квітучая Ніцца,

Мяне жа ізноў услаўляюць

Мужчыны, залежаныя, як бальніца,

Жанчыны, зматаныя, быццам памяць.