Непрасты пароль

Кранае бруд штодзённы праз сцяну,

Што будавала з болем і паветрам,

Што будавала я за метрам метры,

Пра што я гаварыла: пацягну.

 

Але цягнуць няпроста. Мне ў грудзях

Шаптала сэрца, каб чапляла лета,

А з ім - і для жыцця ланцуг із мэтаў,

Бо толькі шчасьце нам з табой суддзя.

 

Мы часта кажам: усё хавай хутчэй

Унутры, каб берагчы свае пачуцці.

Але сапраўдна ўцякаем, круцім,

Знішчаем шанец жыць, святло вачэй.

 

Не трэба сцен - не ўтрымаюць боль,

Затое не прапусцяць сонца промняў.

Пра гэта ў час адчаю, сябра, успомні -

Такі да заўтра непрасты пароль.