Куда мчат нас наши Судьбы...

Куды імчаць нас нашы Лёсы...

 

Нашы Лёсы імчаць нас,

як коні.

Безуспынна – у нейкія дАлі...

Ці, то гэта за намі Пагоня...

Ці, кагосьці – мы даганяем…

 

Лёс згубіў мяне,

тут,

выпадкова.

Не заўважыў,

і цягнецца дАлей...

Я, напэўна, падкова...

Каб знайшлі,

і “на шчасце” паднялі...

 

Я ляжу – пасярэдзе Дарогі,

і ніхто мяне не знаходзіць,

і ніхто і не падымае...

У жыцці так бывае,

і з многімі...

Можа, мода –

“падкова на шчасце”, праходзіць…

Можа, справа ня ў Модзе…

Можа,

шчасце нас проста мінАе...

 

Нашы коні –

губляюць падковы…

Лёсы з Марамі –

разыходзяцца…

А няма анічога тут новага !

Ўсё – прадвечна, пад Сонцам….

*+*

( імчаць – несут,мчат; безуспынна – безостановочно; згубіў – потерял;

выпадкова – случайно; не заўважыў – не обратил внимания;

у нейкія – в какие-то; Лёс(муж.р. в бел.яз.) – Судьба(жен.р.в рус.яз.);

згубіў – потерял; напэўна – наверное).