ПАМЫЛКА

Я плугам узараў гару,

Што дадзена мне Богам.

Ад працы той увесь гару –

Работы нуднай многа.

 

Пасеяў проса на гары,

А вырасла каменне.

Гары гара, агнём гары –

Мне проса Бог не верне.

 

Ты мой парушыла спакой,

Скавала мары, думкі...

Дык заставайся ты такой –

Навошта рваць мне рукі?

 

Нашто цягнуць пад гору плуг,

Навошта гнуць мне плечы?

Конь палюбіў зялёны луг –

Травой памылку лечыць.

 

1997