ПАВУК І МУХА

Байка

 

Смяялася аднойчы з павука

Малая надакучлівая муха:

– Ты павуцінне ўеш на скразняках,

Глядзі, а то засцюдзіш сабе вуха.

Як пойдзе дождж, прамокнеш, далібог,

Не адарвеш ад павуціння ног…

Стары павук хоць меў сказаць што мусе,

Але маўчаў. І вус круціў на вусе.

 

– Дык ты ж глухі! – ўшчувала яго муха –

Скажу радні – вось будзе весялуха!

І паляцела ўдалеч гэтак хутка,

Нібы яе ніхто не бачыў тутка.

Павук тым часам мазгаваў сам-насам:

– Мне трэба сетку хуценька плясці:

Праз дзень-другі пачнуць сады цвісці

І загудуць чмялі гуллівым басам.

 

Нашто на іх мне сетку расстаўляць?

Мне тых чмялёў у сетцы не ўтрымаць.

А мухам?.. Вось каму задам я працы!

Яны ў мяне станцуюць дружна танцы.

Пабачым, хто глухі, а хто са слыхам...

Чакаў павук тых мух – сядзеў, не дыхаў.

– Глядзіце! – пракрычала весялуха,

Што ўчора раззлавала павука:

 

– Сканаў бядак, а каб мяне паслухаў,

То не памёр на гэтых скразняках...

І так ад думкі гэтае ўспацела,

Што прама ў павуцінне заляцела.

Ёсць баек шмат пра муху і катлету,

Ды ні адной няма пра павука.

Калі б ён сам паслухаў споведзь гэту –

То ў гамаку ад шчасця заскакаў.

 

Я для сябе зрабіў адну выснову:

Перш чым сказаць, абдумай тройчы словы.

 

2002