НЕСПАКОЙ

Неспакой. Па жыцці – неспакой –

Захлынаецца сэрца ад скрухі.

Я, нібыта паранены вой, –

На мяне ляцяць чорныя мухі.

 

Вось, здаецца, змахну іх рукой

І расплюшчу стамлёныя вочы,

Ды стаіць ля вачэй неспакой,

Быццам прывід Айчыны сірочы.

 

Што рабіць? Як яго абыйсці,

Дзе ратунак знайсці і збавенне?

Я – паранены вой па жыцці

У якога шпурляюць каменне.

 

Мабыць ёсць і мая ў тым віна,

Бо паэзію крэпка кахаю.

Неспакой , бо пішу давідна

І цнатлівасць паперы кранаю.

 

Хіба могуць спакойнымі быць

У жыцці неспакойным паэты?

Каб Радзіму натхнёна любіць,

Трэба быць той крупінкай планеты,

 

Што ратуе стамлёную ось

Ад пажараў, нашэсцяў, разрухі…

Неспакой – гэта значыць – я ёсць,

Покуль пішуць стамлёныя рукі.

 

1996