ГЭТА МЫ

Балада

 

Паміраюць мовы і народы,

Адыходзяць людзі спакваля,

Сірацее матухна-прырода,

Вар’яцее боская зямля.

 

Гэта мы адрынулі планету

І не чуем голасу вады.

Гыта мы зямлі капаем нетры,

Каб знайсці свой злітак залаты.

 

Хто мы ёсць,

Адкуль прыйшлі мы з вамі?

Дзе пачатак наш і дзе канец?

Гэта мы Хрыста раскрыжавалі,

Гэта мы сплялі яму вянец.

 

Цені церняў на сябе надзелі.

У манкурцтве славілі жыццё.

Гэта мы ў спаборніцтвах пацелі,

Кніжкамі распальвалі касцёр.

 

Падзялілі нас мерыдыяны

На адной зямлi, мацерыку.

Мы жывём у здрадзе і падмане –

Брату брат не падае руку.

 

Мову маці знішчылі, стапталі,

Бы манкурты, свой забылі род…

Медалі насілі: Ленін-Сталін,

Камунізмам нішчылі народ.

 

Гэта мы бамбілі Хірасіму

Праз сляпую памяць Курапат.

Узбраенняў мы расцілі сілу

Ад снягоў Сібіры да Карпат.

 

Ах, наколькі мы сляпыя з вамі:

Містары, спадарыні, сябры…

Мех грахоў на плечы сябра ўзвалім –

Ён стрывае ўсё. Сябрук, – бяры!

 

Прадаём Айчыну за капейку.

Аддаём сумленне за рубель.

І дзядоў старую камізэльку

Нюхаем, каб не кранаў нас хмель.

 

Знішчылі спадарскія падворкі

І з князёў зрабілі жабракоў.

Вільню ўсю разбілі на гаворкі

І сваё згубілі ўсё наўкол.

 

Гэта мы не можам аб’яднацца

Вакол мэты, ведаў, дабрыні...

Гэта нас на Захадзе баяцца,

Бо мы шляхам іншым пабрылі.

 

Гэта мы грахі нясём спрадвеку

За сябе, за продкаў і за тых,

Хто ў Хрысце прынізіў чалавека

І спаліў мінулага масты.

 

Гэта нам адказваць за ўсе войны,

Здзек з прыроды, хамства і ману.

Крочыць шляхам вольным, незагойным,

На сябе за іншых браць віну.

 

Я прашу ў нябёсаў прабачэння.

У царквы я літасці прашу:

– Божа, уратуй маю душу,

Дай ёй веры ўдзень і ў час вячэрні.

 

1994