НЕБА АЙЧЫНЫ

Вы калі-небудзь пільна ўглядаліся

У неба маёй Айчыны?

Неба, якое кідае ў вір

І сустракае шчыра.

Гэта яно пазірае на нас

І прыхінаецца блізка.

Гэта яно грае вечны свой вальс

І паланэз Агінскага.

 

Неба, якое бачыў не раз

Гусоўскі, Францішак Скарына...

Пад ім Караткевіч склаў першы сказ,

Што прашаптаў Ярыла.

Жорнамі часу малола яно

Купалы і Коласа думкі.

Неба праменнем у мову лягло,

На хмарах люляла гукі.

 

Гэта яму абавязаны я

Першай сваёй сустрэчай

З вершамі Цёткі і Салаўя,

З песняй Янішчыц вечнай.

Нашае неба нясе дабрыню

Тым, хто яго пабачыць.

Нашае неба ўсміхаецца дню –

Дорыць усім удачу.

 

2004