ДЗЯННІЦА ЖЫЦЦЯ

Бачыў сягоння я ў ранішнім небе

Зорку-дзянніцу* жыцця.

Зорка чытала з нябёсаў малебен.

Ён мае думкі працяў.

 

Краскі світанку на небе зайгралі

Промнямі чыстай красы.

Іх падхапілі на Прыпяці хвалі –

Музыку гралі вясны.

 

Стала на небе прыгожа і светла –

Ранак на хвілю замоўк.

Сонца праменнем расчэсвала ветлы,

З ночы здымала замок.

 

Потым зайграла на небе, на лузе

Краскамі новых надзей.

Зорка развязвала цемрадзі вузел,

Зрокам распальвала дзень.

 

2002