ВЕЧАРОВАЕ

У пену захаду ружова-залатую

нырае гарызонт, як немаўля.

Стаю ў зачараванні і смакую,

імгненні, калі спаць ідзе зямля.

Вячэрняя зара п'е цішу звонкую,

і тчэ ядваб малінавы - акрыць

куточак той, што я заву старонкаю

любімаю. І за які баліць

душа мая. Маліцца не стамлюся

за гэты край. За светлы свой народ,

за мовы лёс, за волю Беларусі,

за Бога непрадбачаны прыход.

Барвовы змрок нябёсаў лоб цалуе,

стаю з замілаваннем у вачах.

І бачу - на зямлю маю святую

ляцяць анёлы з зорамі ў руках!

* * *