ВЕРАСНЮ (Сентябрю)

Адверасніў восені першы сынок,

Сядзіць ужо на чамаданах.

Празоліўся трошкі, да ніткі прамок,

Напесціўся ў сонечных ваннах.

Прайшоўся дзянькамі па кармах людзей,

Пакінуў сляды - напаміны.

Камусьці набрудзіў ля самых дзвярэй,

Каму ўспамін – тонкім пункцірам.

У вечар апошні стаіўся, прыціх.

Пісаў справаздачу нябёсам,

А потым маліўся Ўявышняму ўслых

За жыцці зямныя і лёсы.

Прасіў дараваць за пакінуты след,

(Паверце! На ўсё ёсць прычыны!)

Заплакаў… Ад крыўды… За хворы Сусвет,

За сквапнасць людскую і ўчынкі.

З ліхтарыкам цьмяным сышоў у туман,

Чуб рыжы мільгнуў у зеніце.

Упэўнены быў ён, што ўсё ж нездарма

Трыццатнік пражыў… Не судзіце!