Уначы, у Студзені…

Мой  Дом  мяне  паклікаў,
да  сябе…
Адзін  ён  там – на  вуліцы  Тадэвуша  Касцюшкі…
Ў  ім  мышанЯтка, у  падполлі  дзесь,
шкрабе…
Навокал  ціш –
зляцелі  ў  край  замежны  птушкі…
 
Ніхто  з  калодзежа  вады  не  цягне,
каб  напіцца…
Ніхто  не  адчыняе  дзьверы,
каб  ўвайсьці…
І  не  скрыпяць  ад  крокаў  палавіцы…
Дом  мяне  кліча – каб  прыехаў  пагасьціць.
 
А  я  сяжу, ў  самоце,
ў  Менску…
І  сніцца  Дом  мне,
сніцца  як  ён  кліча –
каб  ехаў  я,
бо  дужа  Дому  кепска –
у  адзіноце   дрэнна, непрывычна…
*+*
27 студзеня 2015 г.
**(паклікаў – позвал; птушкі – птицы; крокі – шаги;
самота –печаль,тоска; дужа – очень;
кепска – плохо  в  душе).