Дзяўчына-восень

З прыгожай абгорткай
Са смачнай начынкай
Была я спякотнай
Тваёю дзяўчынкай.

Была я як вецер
I неба блакiты,
Наіўна, як дзецi,
З нявiннасцi звiта.

Была я як рэчка
I сонца праменнi,
Не ведала спрэчак,
Лавiла iмгненнi.

Была я крынiцай
З вадою са смакам,
Душы таямнiцай,
Намёкам i знакам.

А стала як восень –
Смутлiвай парою,
Апошняя ростань
Мiж лёсам з табою,

I непрадсказальна,
Але ўсюду побач,
Каштоўная тайна
З адгадкай за поўнач.

Нiбы лiстападам
Спушчуся над вёскай,
Над грушавым садам,
Над спелым калоссем.

Так пахне ў паветры
Пiрог картафляны,
I веюць ўсё ветры
Бы водарам... п`яным...

Бы рыскай прайдуся
Чырвоным у закаце,
Ужо не вярнуся
У бялёсым тым плацце.

Паклiкай уголас,
Не ждаўшы адказу,
I я, быццам штораз,
Адклiкнусь адразу.

Запамятай солнца,
Мяне, быццам гэта
Як углi патухшае,
Знiкшае лета.