После полуночи...

 Са  зборніка  “Косаўскі  зшытак”.

"Запаўнач".

***

Над  гарадком  пранЕслась  навальніца...

І  вецер – ліпу  стАрую  зламаў...

Да  Бога  намагаўся  дазваніцца...

Маўчыць...

Мо, тэлефона  у  Яго  няма…

 

Адзіны  у  начы,

і  пагутОрыць  не  з  кем.

Камусь  званіць –

дык  толькі  раззлаваць.

Пью  каву,

на  сваім  любімым  месцы –

пад  яблыняй,

дзе   можна  й  начаваць…

 

ДалЁка  дзесь  грукоча  навальніца...

Пакінуўшы  прамыты  гарадок...

Мне  Богу  хочацца  у  чымсьці  павініцца...

Званю – не  падымае  трубку  тэлефона  Бог...

 

Над  галавою – зорная  прастора.

Цудоўна  Косаўская  чэрвеньская  ноч.

І  хочацца – хоць  з  кімсьці  пагутОрыць,

ды  некаму  мне  ў  гэтым  дапамОч.

 

Заціхла  дзесь,

стаміўшысь  навальніца…

Я  на  траву, ля  яблыні – прылёг...

А  тэлефон – затрынькаў...

Глядзі ж  ты, нехта ж  хоча  дазваніцца...

Ня  буду  трубку  браць –

няхай  там звоне нават  Бог...

*+*

1 чэрвеня 2014 г.