Кольцевая Виктория
вальжина морт
2 сен 2020
Няміга цячэ
праз вушка іглы.
Няміга цячэ
праз ныркі сабак.
Мармуровыя статуі –
трах аб зямлю,
і точаць сабою
Нямігі лязо.
Белае цела
гораду-крыві,
Нямізе-рацэ
Няміга-труба.
Нам у школе Нямігай
сяклі па рукох,
нам у школе Нямігай
прамылі мазгі
за тое, што мы знайсці не маглі
Нямігу на мапе зямлі.
А нам на Нямізе
мянялі багоў, як коней
на запятках.
Няміга цячэ па адваротным
баку мапы.
Горад трымае Нямігу,
як фігу,
за спінай,
а па Нямізе вязуць да нас
манга, какос, ананас.
Воўкі-лісы – па норах.
Птушкі – па гнёздах на дрэвах,
а ў ствалах – кругі па вадзе
разыходзяцца
гадавымі кольцамі.
Няміга цячэ –
час стаіць.
Гусі-гусі, га-га-га,
што вам сніцца?
Ня-мі-га.
Куры-куры, ко-ко-ко,
Няміга – зубровае малако.
Няміга-матка,
дай яйка,
каторае з’ем на небе,
і адпусці нас
з куляю ў галаве,
як і мы адпускаем
вінаватых нашых.
Куля-рыбка,
жук-мяса,
цячэ рэчка,
ну і намастэ.
Почитайте стихи автора
Наиболее популярные стихи на поэмбуке
