Памяці знаёмай

Ты адляцела птушкай легкакрылай

У сонечны Эдэм, у райскі сад.

Ты за дваіх нас, мамачка, любіла,

цябе мы не даклічамся назад.

Расчынена акно. Гуляе вецер

З фіранкаю бялюткаю як бог.

Упершыню, матулька, твае дзеці

Сіроцкі перасілілі парог.

Ты адляцела…

Скінь нам хоць па пёрку,

Каб нам лягчэй было на крылы стаць.

Так нам балесна, мама… Так нам горка

Ля свеч царкоўных воблік твой шукаць.

Расчынена акно. Шумяць бярозы.

Забылася дзятва кароткім сном.

Зноў побач мама. Выцірае слёзы

Танюткім саматканым ручніком.