МАМЕ

Скача вавёрачкай вогнік у грубцы.

Дыхае цёплай самотай пакой.

Мама ў валёнках і зношанай куртцы

Цэдзіць на кухні вячэрні удой.

 

- Холадна як! Аж да костак праймае,

Грэйся, дачушка, паленцаў падкінь.

Грэюся. Дзіўна, аднак жа, бывае:

Цела гарыць, а ў душы – скразнякі.

 

Кожны куточак да болю знаёмы,

Кожны разрэз на шпалерах знайду.

Дзе яшчэ будзе так лёгка, як дома?

Ды штось трывогу з душы не звяду.

 

Мама! Жыццё адлятае, як песня,

Шчасце ты смела ўплятала ў касу.

Лёс і не крыўдзіў цябе, і не песціў,

Ўпотай не раз выцірала слязу.

 

Мама! Няўмольна гады прамінулі.

З весняй паводкай сплыла маладосць.

Так ужо сталася … Выбач, матуля,

Я ў тваёй хаце сягоння як госць.

 

Мама! Чаму душу студзіць трывога?

І успамінамі сэрца лячу?

Вер, што сказаць табе трэба так многа…

Толькі … ”Даруй мне за ўсё!” – прашапчу.