ВОСЬМАГА САКАВІКА

Вясна, на жаль, хварэла ў дзень такі,

Адлежвалася ў лесе, бліз дарогі.

Спяшалася праз Нёман, напрасткі,

Ды па калена замачыла ногі.

 

Але сняжок не сапсаваў настрой.

Аб коцікі вярбы мы рукі грэлі.

На мосце, над шумліваю ракой,

Сакавіка бязвусага сустрэлі.

 

І ён, гуллівы, лёгкі, малады

Нам сто гадоў з усмешкай напрарочыў.

…На мост той я праз многія гады

Сакавіку свайму аддзячыць крочу.

 

* * *