край сiнiх азерау

Край сiних азерау i белых буслоу,

Край сiняга неба i ветру.

Iмнкнуся сюды кожных раз я iзноу,

Падыхаць ягоным паветрам.

Там Вiлiя-рэчка павольна бяжыць,

Як быццам сцяжынка у полi.

I воды нясе прах масток, шло ляжыць,

Iмклiва, руплiва, павольна.

Як быццам, смяецца з кагосцi Яна,

А можа, кагосцi гукае?

Над рэчачкай гэтай стаiць цiшыня,

Бы пах чабаровы лятае.

Нам трэба такую краску зберагчы,

Куб нашыя унукi i дзецi,

Вярталiся уранку сюды i уначы,

У край, самых лепшы у свеце!