Посля голаду - мала пшаницы.
![Посля голаду - мала пшаницы.](https://s.poembook.ru/theme/5d/bf/73/ef6f5b4a88613a66fccdc99e47413badf6153ee2.jpeg)
Посля голаду – мала пшаницы.
Слова П. Безъязычного.
Посля голаду - мала пшаницы,
Ён нияк ни бажал атпускать!
А бис подати - жыть ни гадитца,
Давялося усё распрадать.
А падатак прислали здаровай -
Знова нечяга боля жувать!
Распрадали: каня та карову,
Тольки хату – зусем ни прадать!
Та ад плуга – калхоз у захватя,
Та й зямлю давялось адабрать.
Каравать ни прадали у хатя,
Абицяли усё распрадать!
Ну а деда шуты мардавали -
На базар агародину пёр -
Занямог, як зямлю адабрали,
Зажуривси, та хутка й памёр.
У калхозя – ни солатка тожа.
Тольки выжыть – хать як, а вдалось!
А людиня – слабода дарожа.
Батькя - ён ни пайшол у калхоз!
У калхозя ни бачили волю -
Гонють пуза сабе падрывать,
Тольки зроду хателась на полю
Усигда дасхачю працявать!
Та ад горада – дужа далёка.
Ни вдалося пайтить «ванькавать».
Дак згадилися руки та вока –
У писатиляв пальта приймать.
А писатили – ни шыкавали,
Та калхозы пайшли выхвалять.
Пра жыттё яни добря писали.
Батькя – тожа уздумал писать.
Нешта - й мова ускрозь маладая,
Та й ускрось пачинали спивать -
Тольки ходу гамонця нимая,
Дак усё й давялось захавать!