Надвечяр - неба затягнули хмары.

Надвечяр - неба затягнули хмары.
Надвечяр - неба  затягнули  хмары.
                                                                    
                                                                     Слова  П. Безъязычного.
 
Надвечяр - неба  затягнули  хмары,
Та   ветир  завывая  па-асенню.
Канец  милодийи  з  эхвиру - як  примара,
Як  хвост  вужа,  шо  лезя  пат  камення!                    
 
Милодию  заплутал  шэлист  ветра.
Яна  спивая – ледва  далитая,
Та,  пранизавшы  прорву  киламетрав,
Яна  ускрозь  бискарна  праникая!                           
 
Тимнея  хутка  вакаём  пустельнай.  
На  схилах  табуны  жануть  араты.
Чи  струминь  ветра,  чи  туман  асенний -
Минулайи  давно  тривожать  страты.                         
 
Чи  шум  галля,  чи  адинокай  човин
Пакинувшый  биздольную  блакить -
Усё  данёс  сигнал,  та  чяс  ни  ровин -
А  можа  ён  кались паможа  жыть?                          
 
Гримять  залезам  якарнайи  клюзы
Та  й  робють  зайвым  застарелай  здор -
Кались  зусем  серидь  бизлюддя  русы
Аглядавали  ричкавой  прастор!                                
 
Для  запису  «глазок»  гатов  зарання, 
А  шось  шукать - зусем  нимая  глузда:
Радивастанция  праходя  з  замиранням,
А  вось,  на  иншых  хвилях – проста  пуста.                                   
 
Зганяють  лют  с  палудня  та  за  сходу
Вятры  якихась  дивавижных  змен.
Завжды  з  аэрадромами  патскока
Паддержуть  связь  вибратары  антэн!                         
 
Прамеж  низвычных  поступав  диржавы -
Ускрось  сягая  ниатступнай  лат!
Та  й  вмення - ни  затула  дли  забавы:
Нясе,  як  суптрапичискай  пасат!