Надвечяр - неба затягнули хмары.
Надвечяр - неба затягнули хмары.
Слова П. Безъязычного.
Надвечяр - неба затягнули хмары,
Та ветир завывая па-асенню.
Канец милодийи з эхвиру - як примара,
Як хвост вужа, шо лезя пат камення!
Милодию заплутал шэлист ветра.
Яна спивая – ледва далитая,
Та, пранизавшы прорву киламетрав,
Яна ускрозь бискарна праникая!
Тимнея хутка вакаём пустельнай.
На схилах табуны жануть араты.
Чи струминь ветра, чи туман асенний -
Минулайи давно тривожать страты.
Чи шум галля, чи адинокай човин
Пакинувшый биздольную блакить -
Усё данёс сигнал, та чяс ни ровин -
А можа ён кались паможа жыть?
Гримять залезам якарнайи клюзы
Та й робють зайвым застарелай здор -
Кались зусем серидь бизлюддя русы
Аглядавали ричкавой прастор!
Для запису «глазок» гатов зарання,
А шось шукать - зусем нимая глузда:
Радивастанция праходя з замиранням,
А вось, на иншых хвилях – проста пуста.
Зганяють лют с палудня та за сходу
Вятры якихась дивавижных змен.
Завжды з аэрадромами патскока
Паддержуть связь вибратары антэн!
Прамеж низвычных поступав диржавы -
Ускрось сягая ниатступнай лат!
Та й вмення - ни затула дли забавы:
Нясе, як суптрапичискай пасат!