НАШЫ ДУМКI, ЯК ХМАРЫ…

Нашы думкi ў паветры то птушкай,

То смалою цягучай над краем.

То паток чорных хмар паварушаць,

То да сонца з маўклiвым гуканнем.

 

Нашы думкi то шоўкавай нiткай

Маладзiк вышываюць у высi,

Альбо нечысць збяруць, як магнiтам,

Плашч прырода надзене капрызны.

 

Нашы думкi ў паветры духоўнасць,

Быццам зоры рассеяць на шчасце,

Цi хлуслiваю песняй жалобнай

Душу ветру дазволяць абкрасцi.

 

Навучыцца аб светлым як марыць,

Каб смяялася ветлiва неба,

Вецер рожыцы корчыў у хмарках,

Зоркi шчыра дзялiлiся срэбрам.