ТВАРЦОМ НАКАНАВАНЫ

Сцежку лёсу, захаваную iмжою,

Адшукаць бы, не зблудзiцца за мяжою,

За мяжой святла, крыла Тварцовай ласкi…

У рацэ спакус не напiсаць свой пасквiль.

 

Пiльна сэрцам бачыць скрозь сцяну туманаў,

Зоркi блiк заўважыць, што схавана хмарай.

Замысел чытаць сярод радкоў пявучых,

Чуць душы гучанне: радуе цi мучыць?

 

У паветры кожны атам поўнiць водар,

Божаю рукой пралiты ды с турботай.

Сэрца адчынiць бы Боскаму дыханню,

Падарыць душы сваёй надзей свiтанне.

 

У нябёсах зорных адшукаць праменьчык,

Што душу кранае, клiча Шляхам Млечным,

На сцяжынку долi высвяцiў напрамак,

Нам рукой Гасподняй адчыняе браму.

 

Браму на грунтовую сваю дарогу,

Дзе паклон у пояс роднаму вытоку:

Поiць элiксiрам, зажыўляе раны…

Запаветны шлях, Тварцом – наканаваны.