Marie de France. Fable XLIV de la Berbis qui ot Aignelé. Мария Французская. Басня сорок четвёртая об объягнившейся овце

Une Brebix ot aingnelé,
E li Brégiers li a osté
Son Aingnelet , si l'enporta .
A une Chièvre le bailla
Ki de sun let l'a bien nurri ,
En bois le meine avoecques li.
Qant el le vit créu et grant
Si l'apela et li dist tant;
Va - t - en à la Berbis ta mère ,
Et au Muton qui est tes père ,
Assez t'ai nurri lungement .
Cil respundi mult saigement :
Moi est avis que bien doit estre
Cele mère qui me vient pestre ,
Melx que cele qui me purta
Qant el de li me desseivra.
 
MORALITÉ .
 
Par cest Aignel poez saveir
Q'amer doit - um è chier aveir
Ciaus qui bien lor funt anfance
Nès deivent metre en ubliance .
 
Овца однажды объягнилась
И пастухи к ней приходили,
Ягнёнка у неё отняли.
Его одной козе отдали,
Чтоб та вскормила молоком,
Взрастивши на лугу лесном.
Когда ж ягнёнок тот подрос,
Промолвила коза серьёзно:
- Ступай же к матери-овце,
Не позабудь и об отце,
Довольно я тебя кормила.
Ответил мудро агнец милый:
- И я имею мысль, пожалуй:
Меня пастись приводит мама,
Всё ж лучше тех кто лишь рожают,
Потом младенцев оставляя.
 
Мораль.
 
Поведал агнец басней сей:
Нет ничего любви важней;
Кто детство освятит добром -
Не будет тот забыт потом.