Бог Марфей

Дажыць я мару да часiн,

Калi навучымся стыдацца.

Калi паднiмецца з глыбiнь

Жаданне чалавекам звацца.

 

Калi свой гонар будзем мець,

А не з вякоў выкопваць, прагна.

Не будаваць для думак клець,

Душу хлуснёй не латаць спраўна.

 

Калi прачнецца ў сэрцах Бог,

Слязой амыецца сумленне.

Уловiць разум пах балот,

I зверне шлях да адраджэння.

 

Каб не пакiнуць для дзяцей

Люстэрку цьмяную, крывую.

Якою крывiць свет Марфей,

Ды байкамi на сон частуе.

 

Калi каштоўнасцю для нас

Заўсёды будзе жыцце, людзi.

Я прагну ўбачыць светлы час,

Калi народ сябе асудзiць.