З МАНОЙ У ЗГОДЗЕ

Хлусня на вудачку так вёртка

Нас пачапiўшы павязала.

I прыжылася меткай горкай,

Субстанцыяй крывi, нядбалай.

Яшчэ крадзёж, як брат сардэчны,

Прылiп, што банны лiст, да сэрцаў.

Тандэм iх – душы сакалечыў,

На свой манер iх кружыць, верцiць.

 

Хто агiбаў змяёю праўду,

Быў майстар вывернуць, аздобiць.

Той меў высокую пагарду –

Умее жыць i мае вопыт.

 

Што значыць краў? Ён мог прынесцi

З работы дэфiцыт! То гонар!

Жанiх, як кажуць, на ўсе дзвесце –

Плыла гавэнда ўдалеч звонам.

 

Раз попыт ёсць, то блат i повязь,

Згубiлi веру жыць папраўдзе.

Каштоўнасцi, бы ў буру човен,

Душа з манной жывуць у згодзе.

 

Мы ў дваццаць першы век прынеслi

Скажонае сваё мышленне.

Сярод законаў жыць нам цесна,

Фарбуем свет сваiм жа ценем.