ДУША I СЭРЦА ЗАЙЗДРАСЦI ВУЗЛОМ…

 

Бяжым, хутчэй спяшаем свет абняць,

У спешцы за свае чужыя думкi

Прымаем, здольны верыць, усхваляць.

Блазнерскi жарт блакуе розум хутка.

 

Душу i сэрца зайздрасцi вузлом

Шалёна павязаў сасуд блакiтны.

Урэшце зблыталi дабро са злом,

Хаваем праўды соль у лабiрынты.

 

Што продкi нашыя былi людзьмi,

Задыхаўшыся ў гонцы, помнiць цяжка.

Як свечкi, тухнуць дабрынi агнi,

Душа пакiнула – ды нам не важна.

 

На крылах ерасi у вышынi,

Сцiскаем у кулак i рушым зоры.

Не чуе сэрца звон, звiняць званы,

I кружаць зграi варання ў прасторы.

 

Згубiць заўжды лягчэй. А як вярнуць,

Адмыць душу? Дзе ўзяць ялей для сэрца?

Нашчадкам прыдзецца слязу глынуць,

I перажыць распяцце грамавержца.