ПЕСНЯР ЗЯМЛI ВАЛОЖЫНСКАЙ

Прысвечаны Дунiну-Марцiнкевiчу

 

Наш зрок варожыць маляўнiчым краявiдам,

Шумiць, гудзе вакол магутны лес яловы.

Iмчыцца Люцiнка, бы стужкаю спавiўшай,

Iмклiва ўдалеч разам з крыкам жаўруковым.

 

Багаты фарбамi i трэллю салаўiнай…

Край абудзiў яго, стаў творчаю калыскай,

Увагу прыкаваў да долi селянiна,

Душу расцвялiўшы слязой сялянскай чыстай…

 

Кранала творца цяжкасць хлебаробскай долi,

Ён бачыў сiлу самабытных душ народных.

У творах славiў просты люд, жаданне волi,

Адкрытых, чэсных, слаўных, сцiплых – сэрцам годных…

 

Паэт i драматург – «дудар наш беларускi» –

Вiнцэнт-Якуб, зямляк, так зваў сябе часамi.

Аб мудрасцi плыве гаворка поўным руслам,

Успыхвае у сэрцах, светлых, прамянькамi.

 

Гасподзь прасыпаў шчодра талентаў скарбонку:

Пiсьменнiк беларускi прафесiйны, крытык –

Ў яскравых зорах шлях Навума Прыгаворкi,

Зiяе ў свеце яго вобраз знакамiты…

 

Любiў пажартаваць, меў сатырычны гумар,

Не прамiнуў сваёй сатырай гонар шляхты.

Высмейваў пыху, поўную нiкчэмнасць думак –

Пустых i недарэчных, ды зусiм не вартых.

 

Стаяў ён у вытокаў мовы беларускай,

Лiтаратурнай, чыстай, што кранае сэрцы,

Памкненнi будзiць меладычнаю спакусай,

Ўздымае думкi ўвысь, дае жаданне верыць…

 

Няма фальварка сёння, дзе-нiдзе прыступкi,

Як з герба лебедзi плывуць на гладзi воднай,

Ды пень магутнай лiпы, што садзiлi рукi

Паэта… Памяць-скрэпа наша, верагодна…

 

Пакiнуў нам у спадчыну свой творчы эпас –

«Iдылiя», «Гапон»… Як звёны ланцужковы

Памiж эпохай песняра i нашым векам,

Яго героi – наша моц у час суровы…